Olimp

Olimp jest to najwyższy szczyt w Grecji. Tam osiadł Dzeus wraz z rodzeństwem. Po wojnach z gigantami i tytanami wspaniała góra, na której powstał pałac Dzeusa, zaludniła się także innymi bogami. Byli to przede wszystkim synowie Dzeusa jak Apollo, Artemida czy Hermes. Niegdyś syn Kronosa ciągnął losy z braćmi (Posejdonem i Hadesem) w związku z tym nad czym będą władać. On dostał niebo, Posejdon morze, a Hades podziemny świat. Brat władający niebem kazał uważać się za największego boga i króla w czym często nie zgadzali się bracia. Szczególnie Posejdon.

Bogowie walczyli również o miasta - państwa czyli polis. Posejdon i Atena walczyli o Ateny. Postanowili dać Ateńczykom dary. Ten dar który będzie cenniejszy tego boga wybiorą. Bóg morza rzucił trójzębem w skałe, a z niej wyskoczył koń (lub słone źródło). Atena natomiast z nieurodzajnej ziemi wydobyła drzewo oliwne. Działo się tak albowiem każde bóstwo miało jakieś miasto pod władzą i obroną. Apollo miał Delfy, gdzie posiadał swą wyrocznie, Afrodyta - Cypr, wyspę nieopodal której się narodziła z morskiej piany, Helios - Rodos.

Na Olimpie co noc odbywały się huczne uczty. Na niektóre będące bardziej poufne zchodzili się tylko olimpijczycy. Jednak na niektóre otwierano bramy Olimpu dla wszystkich bogów. Przez bramy, które otwierały córki Dzeusa, hory wchodziły wtedy nimfy, satyrowie i pomiejsze bóstwa. Na ucztach córka Dzeusa Hebe i Ganimedes (Dzeus porwał go i uczynił nieśmiertelnym) rozdają pokarm bogów ambrozje. Oprócz ambrozji obficie leje się też boski napój - nektar. Podczas uczt gra Apollon, tańczą Charyty i Afrodyta, najpiękniejsza z bogiń.

Bogowie byli wiecznie młodzi i nieśmiertelni dzięki cudownej mocy ambrozji. Nikt z ziemian nie wiedział jaki ma smak, a jeśli nawet został zaproszony do stołu bogów i zjadł odrobiny tego pokarmu nie mógł go opisać. Nieśmiertelni bardzo cenili sobie przysięgi. Wtedy to bogini tęczy, Iris, leciała do śiata podziemnego z kubkiem po wodę z rzeki Styks, najstarszej córki Okeanosa (patrz notka Początek świata bogów). Przysięgający wylewał wodę na ziemię i nie mógł złamać przysięgi. Inaczej mogły spotkać go ciężkie kary. Wielcy bogowie mogli też przeobrażać się w przeróżne kształty i zwierzęta lub też niewidocznie schodzić do ludzi.

Potop

Bez Prometeusza ludzie nie wiedzieli co czynić i robić. Przestali czcić bogów i składać im należne ofiary, zapomieni też o tradycjach i godnych obyczajach. Gdy wreszcie Dzeusa król Lykaon uraczył ludzkim mięsem bóg postanowił zesłać potop i wytępić wszystkich ludzi. Miasta tonęły, a ludzie ginęli pod wzburzonymi falami. Przetrwali tylko dwoje staruszków Deukalion i Pyrra. W czasie gdy opadły już wody spostrzegli, że ich lódź znajduje się na górze Kitajron. Maużeństwo zapytało wyroczni co mają czynić, ta więc rzekła:

- Idźcie okrywając oczy chustami i rzucajcie za siebie kości waszej matki.

Pyrra będąca córką Pandory i Epimeteusza uznała to za bezczeszczenie ciała, Deukalion jednak (syn Prometeusza) wiedział, że bogowie nie chcieli by prowadzić ludzi do złego. Matką wszystkich była ziemia, kośćmi zaś jej kamienie. Deukalion doszedł do tego i rozkazał, aby żona przewiązała sobie oczy hustą i ledwo napotka jakiś kamień ma go rzucać za siebie. Tak Pyrra i on uczynili. Z kamieni Deukaliona rodzili się mężczyźni, z kamieni Pyrry kobiety. Tak świat zaludnił się na nowo i Dzeus chodź nie byli nowi ludzie doskonali nigdy więcej nie zsyłał na nich potopu.