Apollo
Apollo był synen Dzeus i Latony. Narodził się na wyspie Delos pod drzewem palmowym. Był to najpiękniejszy z bogów. Posiadał dar jasnowidzenia i przepowiadania przyszłości. Widziano go pod postacią słońca, którego był panem. Był patronem poetów, wróżbitów i pieśniarzy. Sam grał wspaniale na cytrze.
Raz walczył w zawodach z Marsjasem, najlepszym fletnistą. Sędziami byli pasterze i pasterki z góry Nysy. Marsjas co prawda grał przepięknie lecz o wiele piękniej grał Apollo. Struny cytry boga wywoływały raz radość, raz smutek. Przyznano mu więc zwycięstwo. Wtedy Apollo obdarł Marsjasa ze skóry. Wszystkie bogowie i boginki gór i lasów po nim płakali. Z ich łez powstała rzeka nazwana Marsjas.
Przy tym wydarzeniu był także król Midas, który jedyny głosował na Marsjasa. Obrażony Apollo dał mu ośle uszy. Król skrżetnie ukrywał je przed wszystkimi nosząc czpkę. Ale o oślich uszach wiedział jedynie fryzjer, który golił króla i jedyny widział Midasa bez czapki. Midas zagroził fryzjerowi śmierciom jeśli go wyda. Fryzjer chcąc podzieliś się tym z jakąś osobom poszedł nad morze, wykopał małą i jamkę i krzyknął: “Król Miadas ma ośle uszy!”. Niestety w miejscu jamki wyrosła trzcina, która szumiała słowa fryzjera. Wkrótce po całym kraju rozeszła się wieść o hańbie króła.
Mimo, że Apollo był jedyn z bogów olimpijskich lubił schodzić na ziemię. Wspominał czasy kiedy to pracował jako pasterz u króla Admeta z Tesalii. Pasterze modlili się do Apolla, aby bronił ich trzody przed wilkami. Bóg będący wspaniałym łucznikiem od rau mógł zastrzelić wilka. Nagłą śmierć zwano gniewem Apollina. Syn Latony był jeszcze młody gdy przechwalał się, że jest najlepszym łucznikiem, o wiele lepszym od Erosa, boga miłości. Eros postanowił się na niego zemścić i wyjął dwie strzały: miłości i nienawiści. Strzałę miłości zatopił w sercu Apolla, nienawiści zaś w sercu nimfy Dafne. Zakochany Apollo zaczął biec w stronę nimfy. Dafne zaczęła więc uciekać. Kiedy był już blisko pomodliła się do matki Ziemi, a ta przemieniła ją w drzewo laurowe.
Dziwnie się składało, że każdy kto był przyjacielem Apollina wnet spotykało go nieszczęście. Apollon uczył sportu i gry na cytrze młodzieńca zwanego Hiacintosem. W młodzieńcu zakochał się Zefir i widząc, że poświęca czas na spotkania z olimpijskim bogiem postanowił się zemścić. Gdy Apollo zabawiał się dyskiem, Zefir dmuchnął i sprawił, że dysk uderzył Hiacintosa w skroń. Hiacintos wykrwawił się na śmierć i umarł. Z krwi jego wyrósł kwiat zwany hiacyntem.
Apollo będąc patronem sztuki miał pod swą opiekom boginki sztuk, muzy, córki Dzeusa i Mnemosyne (Pamięć). Żyły na beockim Helikonie i Parnasie, lecz ulubionym ich miejscem były wzniesienia Pierii pod Olimpem. Na początku wszystkie muzy były takie same później jednak każda miała inną sztukę pod opieką i inne atrybuty. Kalliope, muza pieśni bohaterskiej, trzyma rylec i tabliczkę do pisania; Klio (Głosząca sławę), zajmuje się historią i ma zwój pergaminu; Euterpe (Radosna), patronka liryki, gra na flecie; Taleja (Rozkoszna) ma maskę komiczną jako muza komedii, Melpomene (Śpiewająca) jest muzą tragedii i trzyma maskę o smutnym wyrazie twarzy; Terpsychora (Kochająca taniec) z wielką lirą w ręku uczy ludzi tańca; Erato (Umiłowana) na małej cytrze wygrywa pieśni miłosne; Polihymnia chodzi w głebokiej zasłonie, gdyż zsyła natchnienie tym co piszą hymny i pieśni pobożne; Urania (Niebiańska) dźwiga globus astralny, jej dziełem jest gwiaździarstwo.
W sztuce Apolla przedstawia się jako nagiego młodzieńca z włosami delikatnie opadającymi na ramiona włosami. Czasem ma tylko mały płaszczyk. Kiedy zaś przewodzi muzami nosi długą, powłuczystą szatę, gra na cytrze i uwieńczony jest wieńcem laurowym.
Kiedyś Dzeusa dość mocno bolała głowa. Kazał więc Hefajstosowi, najbieglejszemu kowalowi z bogów, by za pomocą topora rozłupał mu głowę. Hefajstos uczynił wedle życzenia i nagle z głowy wyskoczyła w jasnej zbroi i hełmie Atena, bóstwo mądrości. Była ona najukochańszym z dzieci Dzeusa. Ojciec stawiał ją wysoko na radzie bogów, z uwagą słuchał jej zdania oraz pozwalał używać swego pioruna.