Afrodyta (Wenus)

Afrodyta nie miała ani ojca, ani matki. Któregoś pięknego poranka wynurzyła się z morskiej piany nieopodal Cypru. Widocznie jej oczekiwano, gdyż podbiegły do niej Wdzięki, Uśmiechy i Igraszki, które na zawsze pozostały w jej orszaku. Namaściły jej ciało, wysuszyły włosy i uczesały. Następnie ubrały w cudowną koszulę, nałożyły jej naszyjniki, wpięły perłowe kolczyki w uszy bogini. Wyniesiono dla niej wózek zaprzężony w gołębie i tak pojechała na Olimp. Wiele bogów krzyknęło ach!, zaś boginie, szczególnie Herę i Atenę, przeszyła zazdrość. Pragnęły się jej pozbyć, jednak tego nie uczyniły. Afrodyta miała na sobie cudowną przepaskę, która sprawiała, że każdy stawał jej się uległy i posłuszny. Została boginią miłości. Lecz najpierw sama doznała tego uczucia wszystkie słodycze jak i cierpienia.

Jej wybrańcem był Adonis zajmujący się myślistwem. Bogini co rano specjalnie dla niego wstawała i biegła do lasu. Raniła stopy chodząc z myśliwym po lesie i darła szaty, ale to wydawało si niczym w stosunku do jej wielkiej miłości. Któregoś dnia, na wzgórzach Libanu, rozszarpał Adonisa dzik. Afrodyta przybyła najszybciej jak mogła, alw było już za późno. Polała krew ukochanego nektarem i wyrósł kwiat zwany anemonem. Niepocieszona Afrodyta poszła do Dzeusa z prośbą czy nieożywiłby myśliwego. Postanowił więc, aby na sześć miesięcy roku był na ziemi, zaś na drugie sześć miał schodzić do podziemnego świata Hadesu. Obchodzono święto ku czczi Adonisa. Były to ośmiodniowe Adonie. W czterech dniach Adoniów przeżywano mękę myśliwego. W drugich czterech dniach święta radowano się jego zmartwych wstaniem.

Bogini miłości uwielbiała Cypr, wyspę która widziała jej narodziny. Opowiadano tam sobie o cudzie jaki spotakał Pigmaliona, króla Cypru. Król ten zamiast zajmować się państwem wolał rzeźbić. Razu pewnego wyrzeźbił przecudną kobietę i wnet się w niej zakochał. Ale pomnik nie mógł ani przemówić, ani przytulić. Wtedy to Afrodyta ożywiła posąg i tak powstała Galatea. Stała się ona żoną Pigmaliona, a tym samym królową. Narodziła syna Pafosa, a ten założył miasto swojego imienia i wybudował w nim świątynie ku czci Afrodyty.

Wyobrażano sobie, że Afrodyta lata w przestwożach w rydwanie zaprzężonym w gołębie. Była też boginią kwiatów, gajów i ogrodów, gdyż pod jej stopami wyrastały najpiękniejsze rośliny. Nie lubiła ona krawaych ofiar. Podobno w jej świątyni na górze Eryks, na Sycylii co noc zmywa krwe ze swych ołtarzy za pomocą trawy zwilżonej świeżą rosą. W sztuce grwckiej występuje Afrodyta naga lub do połowy obnażona jako Anadiomene (”wychodząca z wody”) czyli podczas jej cudownych narodzin. Najpiękniejszym jej posągiem był posąg wykonanyprzez Praksytelesa.