Helios (Sol)

W prawie wszystkich wierzeniach możemy odnaleźć kult słońca, tej wielkiej życiodajnej siły. Królestwo Słońca Grecy podzielili na dwa bóstwa Apolla, pana życia i śmierci, przedstawiciela słonecznej siły i Heliosa boskiego woźnicy słonecznego rydwanu, który rozpoczyna swą odrogę od różowej jutrzenki, aż po mroki nocy kiedy to dociera do Oceanu i kąpie się w jego falach.

Helios miał wspaniały pałac słoneczny. Siedział w nim na tronie, a dookoła niego Dni, Miesiące i Stulecia. Miał na głowie koronę świetlistą, która raziła każdego, nawet jego syna Faetona. A Faeton miał właśnie pilną sprawę do ojca. Skarżył się, że ludzie nie wierzą, że jest synem Słońca. Helios od razu przysiągł, że spełni każdą jego prośbę. Wtedy Faeton zażyczył sobie, aby raz to on powoził słonecznym rydwanem. Ojciec zaczął mu tłumaczyć jakież to niebezpieczne i nad siły syna. Ale nie mógł złamać przysięgi. Gdy Faeton wyjechał na niebo konie czując słabą rękę woźnicy raz wzlatywały tak wysoko, że niebo stawało w płomieniach, raz tak nisko, że ziemia schła. Etiopom poczerniała skóra, a ziemie Afryki zamieniły się jałowe pustynie. Biedna Ziemia była palona od środka i nie mogąc wytrzymać bólu jęknęła i uniosła ręce ku niebu. Dzeus usłyszał ją i poraził niedoświadczonego woźnicę piorunem. Martwe ciało spadło do rzeki Erydanu. Tak zginął syn złotowłosej Klimeny.

Wierzono też w słonecznego ptaka, Feniksa. Pojawiał się raz na 15000 lat lub więcej. Kiedy nadchodziła jego śmierć budował gniazdo z mirry i cynamonu i ginął w słonecznych płomieniach. Z kości zmarłego rodził się nowy Feniks i zanosił gniazdo do świątyni w Heliopolis - “mieście słońca”. Kult Heliosa istniał na wyspie Rodos. Stał tam na nadbrzeżu posąg przestawiający świetlistego boga - Kolos Rodyjski. Była to jakby latrnia morska. Został on zniszczony na skutek trzęsienia ziemi. Wyobrażano sobie Heliosa jako młodzieńca w świetlistej koronie.

Ares (Mars)

Był to syn Dzeusa i Hery. Kiedy był dzieckiem nie okazywał żadnych zdolności dlatego posłano na nsuke do pewnego tytana. Mistrz sam nic nie umiał, więc nauczył Aresa sztuki wojennej. Wreszcie bóg dorósł i poszedł do Hefajstosa z prośbą o cały arsenał mieczy, tarcz, zbroi i włóczni. Zabrał to wszystko i udał się na ziemię. Ludzie nie znali jeszcze zasad wojennych. Używali kijów i nikogo nie zabijali. Ares nauczył ich wojny i okrucieństwa.

Kiedy wybuchła wojna z gigantami (patrz notka Wojny bogów tytanami i gigantami) to Dzeus zabrał się do walki. Jego syn zaś dopiero po zakończeniu jej opowiadał o swych heroicznych wyczynach. Prę dni po bitwie bóg zniknął i długo nie widziano go na Olimpie. Dopiero Hermes, który wszystko odnaleźć potrafi, odnalazł go w lochu zamkniętego przez dwóch zbójców. Natychmiast go uwolnił. Ares uwielbiał uczestniczyć w bitwach między ludźmi, gdyż w nich miał zapewnioną wygraną. Zjeżdżał na ziemię na rydwanie, który zaprzężały mu dwa bóstwa: Bojaźń i Strach, zaś Niezgoda i Mord trzymały lejce.

Atena czuła doń wielką odrazę. Pragnęła go pokonać przy pierwszej potyczce i upokorzyć. Raz zadała mu dotkliwą ranę w “dołek brzucha”, a Ares zawstydzony okryty czarną chmurą uleciał na Olimp. Zaczął się skarżyć na Atenę i ludzi, lecz Dzeus krzyknął: “Ze wszystkich bogów mam z tobą najwięcej kłopotów!”. Ares poszedł więc do boskiego lekarza Pajeona, a ten wyleczył go ziołami. Następnie Ares umył się i potulnie zasiadł do stołu wraz z innymi bogami. Grecy żywili do Aresa to samo co jego własny ojciec. Nie budowali mu świątyń tylko kilka małych kapliczek. Trudno zaś doświadczyć jego kultu. W sztuce przedstawiano go jako mężczyzna z brodą odziany w zbroję. Wcześnie zaczęto przestawiać go nagiego i bez zarostu. Jednym z takich dzieł jest Ares Ludovisi, który wsparty na głowie miecza, z nogą założoną na drugą wpatruje się w dal. Zza stóp wychyla się mały Eros.