Helios (Sol)

W prawie wszystkich wierzeniach możemy odnaleźć kult słońca, tej wielkiej życiodajnej siły. Królestwo Słońca Grecy podzielili na dwa bóstwa Apolla, pana życia i śmierci, przedstawiciela słonecznej siły i Heliosa boskiego woźnicy słonecznego rydwanu, który rozpoczyna swą odrogę od różowej jutrzenki, aż po mroki nocy kiedy to dociera do Oceanu i kąpie się w jego falach.

Helios miał wspaniały pałac słoneczny. Siedział w nim na tronie, a dookoła niego Dni, Miesiące i Stulecia. Miał na głowie koronę świetlistą, która raziła każdego, nawet jego syna Faetona. A Faeton miał właśnie pilną sprawę do ojca. Skarżył się, że ludzie nie wierzą, że jest synem Słońca. Helios od razu przysiągł, że spełni każdą jego prośbę. Wtedy Faeton zażyczył sobie, aby raz to on powoził słonecznym rydwanem. Ojciec zaczął mu tłumaczyć jakież to niebezpieczne i nad siły syna. Ale nie mógł złamać przysięgi. Gdy Faeton wyjechał na niebo konie czując słabą rękę woźnicy raz wzlatywały tak wysoko, że niebo stawało w płomieniach, raz tak nisko, że ziemia schła. Etiopom poczerniała skóra, a ziemie Afryki zamieniły się jałowe pustynie. Biedna Ziemia była palona od środka i nie mogąc wytrzymać bólu jęknęła i uniosła ręce ku niebu. Dzeus usłyszał ją i poraził niedoświadczonego woźnicę piorunem. Martwe ciało spadło do rzeki Erydanu. Tak zginął syn złotowłosej Klimeny.

Wierzono też w słonecznego ptaka, Feniksa. Pojawiał się raz na 15000 lat lub więcej. Kiedy nadchodziła jego śmierć budował gniazdo z mirry i cynamonu i ginął w słonecznych płomieniach. Z kości zmarłego rodził się nowy Feniks i zanosił gniazdo do świątyni w Heliopolis - “mieście słońca”. Kult Heliosa istniał na wyspie Rodos. Stał tam na nadbrzeżu posąg przestawiający świetlistego boga - Kolos Rodyjski. Była to jakby latrnia morska. Został on zniszczony na skutek trzęsienia ziemi. Wyobrażano sobie Heliosa jako młodzieńca w świetlistej koronie.